Popieram Kórnik

HISTORIA GMINY KÓRNIK

Początki osadnictwa na terenie dzisiejszej gminy Kórnik sięgają siedmiu mileniów wstecz. Nasi praprzodkowie osiedlali się na półwyspach nad jeziorami – lokalizację taką warunkował dostęp do wody pitnej i łatwość obrony przed ewentualnym najazdem. Osadnictwo na masową skalę zaczęło się tu po raz pierwszy rozwijać w XIII stuleciu p.n.e., a jakieś pięćset lat później na długim i wąskim Półwyspie Szyja nad Jeziorem Bnińskim powstało wielkie grodzisko pierścieniowe kultury halsztackiej. W czasach Mieszka I w tym samym miejscu założono nowoczesną jak na ówczesne czasy warownię z podgrodziem. W XIII w. niedaleko stąd powstała niewielka osada (pierwsza wzmianka w 1232 r.), która z biegiem czasu przekształciła się w Bnin, a pod koniec XIV w. otrzymała prawa miejskie z rąk samego Władysława Jagiełły. 
Sąsiedni Kórnik założono prawdopodobnie w XII w., choć po raz pierwszy wymieniany jest w dokumentach dopiero w 1364 r. W 1. poł. XV w., z inicjatywy właścicieli miasteczka, rodu Górków, powstał tutejszy zamek i kościół parafialny – ten pierwszy początkowo był drewnianą konstrukcją na kamiennej podmurówce, ulokowaną na otoczonej bagnami wyspie. Prawa miejskie Kórnik otrzymał w połowie stulecia. Kolejny okres pomyślności miasta przypadł na XVII–XIX w., kiedy stanowiło własność rodziny Działyńskich. Przebudowali oni m.in. zamek na dzisiejszą romantyczną rezydencję i zmodernizowali miasto, sprowadzając kupców i rzemieślników oraz inwestując w infrastrukturę.

Po II rozbiorze Polski (1793) region, wraz z całą Wielkopolską, wcielony został do Prus, w granicach których pozostawał do 1919 r. (z przerwą na lata 1807–1815, kiedy Wielkopolskę włączono do Księstwa Warszawskiego). Właścicielem Kórnika był wówczas Tytus Działyński, który gromadził pamiątki związane z polskością tych ziem (za działalność patriotyczną na pewien czas skonfiskowano mu cały majątek). Dały one początek istniejącej do dziś ekspozycji muzealnej, a książki i rękopisy stały się zaczątkiem Biblioteki Kórnickiej, która założona została w 1828 r. Działyński oraz jego syn Jan przyczynili się też do powstania słynnego kórnickiego arboretum na miejscu XVI-wiecznego ogrodu włoskiego. Obaj byli zapalonymi dendrologami i sprowadzili tu liczne gatunki drzew, głównie ze strefy umiarkowanej półkuli północnej.
Po Działyńskich dobra kórnickie przejął Władysław Zamoyski, który powiększył kolekcję poloników w zamku i rozbudował arboretum, a przed śmiercią przekazał cały swój majątek narodowi polskiemu, fundując tzw. Zakłady Kórnickie, w skład których weszła biblioteka, muzeum i arboretum.

Po odzyskaniu niepodległości gminę zamieszkiwała ludność polska, z mniejszościami żydowską i niemiecką. II wojna światowa to okres represji ze strony okupantów. Podczas wyzwolenia miasto nie zostało zniszczone, dzięki czemu jego zabytki przetrwały do dziś. W 1961 r. Bnin, który jeszcze przed wojną utracił prawa miejskie, został wcielony do Kórnika.


Kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na używanie plików cookie. Aby dowiedzieć się więcej lub zmienić ustawienia cookies zapoznaj się z Polityka Prywatności & plików cookie